انواع مختلف پایه‌های دوربین تفنگ (کدام یک برای شما بهترین است؟)

۱۹ آوریل ۲۰۲۱، توسط سایمون کاتبرت

پایه‌ی دوربین، درست به اندازه‍ی خود دوربین روی تفنگ مهم است و می‌تواند به همان میزان گران باشد.

زمانی که بیش از چند صد دلار برای دوربین هزینه کردید و باید حدود صد دلار دیگر برای پایه هزینه کنید، دیگر قیمت کل رقم مساعدی نیست.

در حال حاضر چه نوع پایه‌ای دارید؟

آیا با دوربین جدیدتان سازگار است یا باید همه چیز را از نو بخرید؟

آیا به جهت سهولت تمایل به داشتن پایه‌ای با قابلیت جداسازی سریع دارید یا پایه‌ای که با پرش‌های مکرر و سنگین نقطه صفر را حفظ کند؟

مهم نیست به چه دلیل پایه‌ی دوربین تفنگ خود را صیقل می‌دهید، تا پایان این مقاله حداقل یکی دو نکته راجع به این کار خواهید آموخت.

انواع ریل‌های پایه‌های تفنگ

عموما، وقتی اصطلاح «پایه» را می‌شنوید بیشتر به محل اتصال پایینی بین تفنگ و دوربین آن اشاره دارد. اما این قسمت همان «ریل» است.

درحالی که ممکن است برخی تولیدکنندگان ریل اختصاصی خود را داشته باشند که فقط با پایه‌های هم‌مارک خود کار کند، ریل‌های استاندارد، از برندهای «پیکاتینی» و «ویور» هستند. امروزه ریل از پیش روی تفنگ نصب شده است.

برای جفت شدن مناسب ریل با پایه دوربین، باید نوع ریل را از پیش مشخص کنید.

‌ریل‌های پیکاتینی

• مدل “MIL-STD 1913” یا همان پیکاتینی
• شیارهای پهن ۰.۲۰۶ اینچی
• فاصله‌ی استاندارد بین شیارها (از نقاط مرکزی ۰.۳۹۴ اینچ)
• شیارهای پهن‌تر و عمیق‌تر
• ممکن است شیارها تا پایین ادامه داشته باشند .
• سازگار با تمام پایه‌های پیکاتینی
• نسخه‌های کوچکِ روی اسلحه‌های دستی را به عنوان ریل جانبی ساختند.

ریل‌های ویور

• قدیمی‌تر از پیکاتینی است.
• شیارهای پهن ۰.۱۸۰ اینچی
• فاصله‌ی شیارها بین ریل‌های ویور یکنواخت است.
• فاصله‌ی شیارها نسبت به پیکاتینی کمتر است.
• ممکن است شیارهای کمتری داشته باشد.
• طرح اصلی ۲ تکه که انسداد دهانه گلنگدن را آزاد می‌کند.
• ممکن است به پایه‌ی اضافه نیاز داشته باشد.
• برخی پایه‌های دوربین «ویور» برای نصب روی ریل «پیکاتینی» سازگار هستند.
• به نصب کم‌نمایه تمایل دارد.

ریل‌های جفت

• نام دیگرش پایه‌ی هشداری است
• طراحی ریل‌های جفت
• رایج‌ترین اندازه‌ی جفت‌ها، ۳.۸ اینچ و ۱۱ میلی‌متر است.
• به اندازه‌ی پیکاتینی و ویور مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.
• این نوع ریل‌ها بیشتر در تفنگ‌های بادی و تفنگ‌هایی که چاشنی آن‌ها در حاشیه قرار دارد استفاده می‌شوند.
• به دلیل نصب تیغه‌ی جفتی، عدسی به راحتی نصب می‌شود.

انواع پایه‌های تفنگ

واقعیت این است که اکثر مردم بخاطر خرید دوربین‌های روی تفنگ جدید هیجان زده شده و به خرید پایه‌اش اهمیتی نمی‌دهند.

این امر خصوصاً زمانی درست است که به شخص دیگری پول دهید تا دوربین را روی تفنگ شما سوار کند، و از آنجا که فرآیند جفت شدن دوربین با یک پایه‌ی مناسب را نمی‌بینید ارزش آن را درک نمی‌کنید.

برای تفنگ‌هایی که نصب شده‌اند و توانایی نصب سامانه‌های خود را دارند، متوجه خواهید شد که یا باید دوربین را با پایه مطابقت دهید یا اینکه سامانه‌ی نصبی کاملاً جدید دارید که می‌تواند شامل یک ریل جدید باشد! بهتر است دوربین را طبق پایه و بودجه‌ی خود تهیه کنید یا زمانی که دنبال دوربین جدیدی هستید این موضوع را در نظر بگیرید.

از آنجا که انواع مختلفی از پایه‌های دوربین وجود دارند، باید دانش خود را در مورد انواع پایه‌ها و اینکه کدام پایه‌ی دوربین تفنگ برای شما بهتر است، ارتقا ببخشید.

پایه‌های پیکاتینی

پایه‌های پیکاتینی شاید محبوب‌ترین گونه سامانه‌ی نصب دوربین‌هاست چراکه از مقادیر اندازه‌گیری استاندارد و جهانی استفاده کرده‌ است. به همین دلیل، بسیاری از تولیدکنندگان، لوازم جانبی را متناسب با تمام پایه‌های پیکاتینی می‌سازند. هرچند لوازم جانبی برند ویور می‌تواند روی ریل‌های پیکاتینی سوار شود، اما برای جا رفتن کمی بازی در می‌آورد.

برخی سامانه‌های پایه‌ای شامل کلیدهای فنری هستند تا از حرکت دوربین در حین لگد زدن تفنگ جلوگیری کند. نیت این است که حلقه‌ها به بالا و سمت لوله‌ی تفنگ فشرده شوند تا در هنگام لگد زدن تفنگ، دوربین سرجای خود ثابت بماند.

یک مزیت عمده پایه‌های پیکاتینی این است که معمولا شیارهای متعدد و قسمتی با طول اضافه دارد تا حلقه‌های دوربین را در محل مورد نظر خود جهت دستیابی به مطلوب‌ترین تنظیم پایه‌ی دوربین، قرار دهید.

همچنین می‌توانید از ۲۰ پایه‌ی “MOA” به همراه رییل‌های پیکاتینی استفاده کنید تا مسیر تنظیم ارتفاع بیشتری برای شلیک از راه دور داشته باشید.  

پایه‌های ویور

مانند پایه‌های پیکاتینی، اندازه‌ی حلقه در هر پایه‌ی ویور تکمیل شده، باید با عرض لوله‌ی دوربین، یعنی ۱ اینچ، ۳۰ میلیمتر، ۳۴ میلیمتر و غیره، هم‌خوانی داشته باشد و حلقه‌ها در اطراف لوله مجکم شده و سپس در پایه به ریل محکم می‌شوند.

بهترین کار استفاده از ساملنه‌های ویور برای ویور است زیرا لوازم جانبی پیکاتینی با پایه‌های باریک‌تر ویور هم‌خوانی ندارد، مگر بخواهید شیارها را درمل کنید که قطعا ایده‌آلی نبوده و برای تازه‌کاران هم توصیه نمی‌شود.

آن‌ها می‌توانند به صورت ریل‌های یک تکه و دو تکه باشند. مشکل این است که عرض شیارهای روی ریل‌های ویور متفاوت است، یعنی با تمام لوازم جانبی ویور سازگار نیست. به طور کلی، تولیدکنندگانی که سعی دارند به مشخصات مقبول عموم پایبند باشند، یک ریل ویور با دریچه‌های عریض .۱۸۰ اینچی و عرض شیار ۷/۸ اینچی فراهم می‌کنند.

پایه‌های جفت

بدیهی است که برای پایه‌های جفت، حلقه‌های جفت مناسب هستند. حلقه‌های جفت را حلقه‌های نوک‌دار نیز می‌نامند چرا که هنگام شل شدن پیچ‌ها بجای اینکه آن‌ها را کاملا از لغزش خارج کنید، می‌توانید پیچ‌ها را از ریل جفت باز کنید. گرچه، تمام حلقه‌های جفت به شما اجازه نمی‌دهند که تنها با این میزان لغزش، آن‌ها را باز کنید.

مطمئناً، اندازه حلقه باید مختص اندازه لوله دوربین تفنگ شما بوده و پایه حلقه باید با اندازه ریل‌های جفت هم‌خوانی داشته باشد.

پایه‌های تک قطعه‌ای

کار با پایه‌های تک قطعه یا یک تکه آسان است زیرا محکم و سخت هستند و به طور کلی نصبشان ساده است. برخی ممکن است به استفاده از ریل نیاز داشته باشند. مهمترین مزیت آن این است که زیاد درگیر هم‌سو سازی دوربین، حلقه‌ها و غیره نمی‌شوید. پایه‌ی تک قطعه‌ای این کار را برای شما انجام داده است.

پایه‌ی یک تکه دارای پایه‌ای است که با روش‌های محافظتی مناسب و حلقه‌ای رابط به تفنگ متصل می‌شود. با توجه به ساختار تک قطعه‌ای که منجر به سختی حداکثری آن می‌شود، در کالیبرهای با پرش بالا محبوب هستند.

با این حال، در تفنگ‌های گلنگدنی کمتر استفاده می‌شوند زیرا ممکن است مانع عملکرد گلنگدن شوند. برخی از پایه‌های یک تکه دارای شیاری هستند که راه را برای دسترسی آسان‌تر به محفظه باز می‌کند. به دلیل مونتاژ کامل، سامانه‌ی پایه‌ای سنگینی دارند.

پایه‌های دو قطعه‌ای Two-Piece Mounts

اساساً، دو حلقه جداگانه را مستقیماً به ریل‌های بسیار ریزِ دو تکه خود نصب می‌کنید. این پایه‌ها برای تفنگ‌های گلنگدنی فوق‌العاده مناسب هستند زیرا در آن‌ها مانعی برای کار گلنگدن و محفظه وجود ندارد. اگر دستان بزرگی دارید، انگشتانتان تپل هستند، دستکش می‌پوشید، می‌خواهید به راحتی لوله تفنگ را پاک و کارتریج‌ها را پر کنید و غیره، باید از پایه‌های دو قطعه‌ای استفاده کنید.

بدیهی است که آن‌ها از پایه‌های یک تکه سبک‌تر هستند اما نصبشان قِلِق خاصی دارد زیرا باید حلقه‌ها به درستی تنظیم شوند.

پایه‌های جدانشدنی  Integral Mounts

این نوع پایه‌ها معمولا مختص سازندگان دوربین روی تفنگ است زیرا خود پایه در زیر دوربین تعبیه شده تا مستقیما به ریل یا گیرنده متصل شود. این سامانه‌ی پایه‌ای، از حلقه‌ها و سایر اجزا استفاده نمی‌کند.

با این حال، سایر پایه‌های جدانشدنی مشابه پایه‌های یک تکه هستند که مجموعه‌ای کامل از حلقه‌ها و پایه‌ای است که مختص گیرنده‌ی خود ساخته شده.

برخی دیگر تنها شامل حلقه‌هایی هستند که مستقیما به گیرنده‌ی تفنگی خاص متصل می‌شوند. اسلحه‌های سازگار با پایه‌های حلقه‌ایِ جدانشدنی، پایه‌هایی را از قبل به گیرنده ماشین‌کاری کرده‌اند.

پایه‌های فرعی/ستونی Offset/Cantilever Mounts

پایه‌های فرعی، که به آن‌ها پایه‌های ستونی نیزمی‌گویند، دقیقا مانند اسمشان هستند – فرعی. آن‌ها مانند پایه‌های یک تکه متشکل از حلقه‌ها و پایه‌ای هستند که به یک ریل پیکاتینی که اغلب برای سامانه‌های سبک “AR” طراحی شده، متصل می‌شوند. با این حال، طراحی کلی از مدلی به مدل دیگر متفاوت است.

حلقه ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که از طول واقعی پایه بسیار جلوتر هستند تا بین عدسی دوربین و اَبروی تیرانداز فضایی ایجاد کند. از جمله این فاصله‌های محبوب فرعی، می‌توان به فواصل ۲ و ۳ اینچی اشاره کرد.

این زائده نه تنها باعث برجسته‌سازی فضای خارجی چشم برای داشتن میدان دید کامل می‌شود، بلکه از چشم تیرانداز در مقابل سایش با دوربین محافظت کرده و امکان می‌دهد تا در صورت نیاز از مگسک به عنوان پشتیبان استفاده شود.

برخی پایه‌های فرعی همچنین امکان نزدیک کردن دوربین به چشمتان را می‌دهند که منجر به آرامش بیشتر چشم می‌شود. این امر به مهندسی ساخت پایه مربوط می‌شود که تا چه حد همه‌کاره است.

پایه‌ی “MOA” ۲۰

این پایه با لوازم جانبی پیکاتینی هم‌خوانی دارد. این مسئله باعث می‌شود این نوع پایه تنوع بسیار زیادی را در اختیار افرادی که از لوازم جانبی پیکاتینی استفاده می‌کنند و برای شلیک از راه دور نیازمند تنظیم ارتفاع بیشتری هستند، قرار بدهد. سایر پایه‌ها “MOA 0” هستند، یعنی با سوراخ تفنگ هم‌ترازند.

بدون اینکه وارد جزییاتی مثل اینکه آیا تهیه‌ی یک پایه‌ی «موآ ۲۰» سودمند است یا خیر و یا تعریف «راه دور» چیست، کافی است بگوییم این نوع پایه برای شلیک‌های با فواصل زیاد دقت بیشتری برایتان به ارمغان می‌آورد.

خود پایه اریب است، یعنی این امکان را فراهم می‌کند که دوربین کمی به سمت لوله تفنگ متمایل باشد. شاید برای افرادی که با این مفهوم آشنا نیستند به نظر زیانبخش برسد ولی در حقیقت برای دستیابی به تنظیم ارتفاع بیشتر، سودمند است.

پایه‌های شلیک سریع

انواع متعددی از پایه‌های شلیک سریع، از مجموعه‌های کاملا یک تکه گرفته تا حلقه‌های شلیک سریع وجود دارد. این نوع پایه‌ها معمولا دارای سامانه‌ی نوع اهرم انداز هستند که باعث می‌شود ابزار کمتری هدر رفته و دوربین را مجددا پایه‌گذاری کنید.

نیت این است که وقتی چندین عدسی برای یک اسلحه استفاده می‌کنید، نصب و بازکردن آن‌ها راحت باشد. یک نگرانی توجیه‌پذیر این است که آیا پس از بازکردن و نصب مجدد عدسی، می‌توانید نقطه صفر خود را حفظ کنید یا خیر.

از آنجا که دوربین از روی پایه برداشته نشده، بلکه روی ریل سوار می‌شود، حفظ نقطه صفر تغییری نخواهد کرد، به شرطی که دوباره دقیقا سر جای قبلی خود (بین شیار و ریل) واقع شود. مسلما، کیفیت بالای پایه‌های با قابلیت جداسازی سریع در این امر تفاوت بزرگی رقم می‌زند.

تفاوت بین پایه‌های پیکاتینی و ویور چیست؟

اگرچه از نظر ظاهری مشابه هستند و هدف یکسانی دارند، اما روش نصب آن‌ها بسیار متفاوت است. پایه‌های پیکاتینی اندازه شکاف‌های پهن‌تر و استانداردتری برای اتصال لوازم جانبی پیکاتینی و تا حد قابل قبولی برای لوازم جانبی ویور دارد.

پایه‌های ویور از اندازه‌های استاندارد بی‌بهره هستند و شیارهای باریک‌تری دارند و فقط با لوازم جانبی ویور سازگار هستند.

آیا پایه‌های پیکاتینی و ویور قابل تعویض هستند؟

در حالت ایده‌آل نباید باشند. این موضوع به این معنی نیست که نمی‌شود آن‌ها را تعویض کرد، اما بکار بردن دایه و لوازم جانبی به شکل ترکیبی اصلا ایده‌آل نیست.
‌ریل‌های پیکاتینی در عین یکنواخت و استاندارد بودن، شیار‌های پهن‌تری دارند در حالی که ریل‌های ویور مشخصات فوق را نداشته و باریک‌ترند.

گرچه می‌توانید یک پایه‌ی دوربین ویور را به پایه‌ی پیکاتینی متصل کنید، ولی به دلیل پهن‌تر بودن شیارهای پیکاتینی دوربینتان کمی لق خواهد زد. هرچند امکان اتصال پایه‌ی پیکاتینی به ریل‌ ویور وجود ندارد، چرا که شیار‌ها برای سوار شدن پایه‌ی پیکاتینی بسیار باریک هستند. کسانی که می‌خواهند هرجور شده این کار را انجام دهند باید از درمل استفاده کرده و یا ریل را برای پذیرش لوازم جانبی پیکاتینی سوهان بزنند.

آیا پایه‌های دوربین تفنگ فراگیر هستند؟

بله و خیر. اکثر پایه‌ها برای جفت شدن با ریل‌های پیکاتینی یا ویور مشخصات یکسانی دارند. این امر مستلزم این است که بدانید برای دوربین تفنگ خود چه نوع پایه‌ای با چه ویژگی‌های خاصی می‌خواهید و در حال حاضر چه نوع ریلی روی اسلحه شما سوار است.

سازندگان دوربین‌های تفنگ، استانداردهای غیرصنعتی خود را دارند که طبق آن ویژگی‌های خاصی در هر مدل پایه دوربین تعبیه می‌کنند که با خصوصیات و طراحی دوربینی که می‌سازند هم‌خوانی دارد. بنابراین، گرچه آن‌ها طراحی شده‌اند تا به ریل‌های ویور و پیکاتینی متصل شوند، ممکن است دوربین تفنگ فقط با پایه‌ی هم‌مارک خود هم‌خوانی داشته باشد.  

پایه‌ی دوربین شما یا نقطه قوت خواهد بود یا نقطه ضعف

پایه‌ی تفنگ مامور نگه داشتن دوربین روی اسلحه است. همانطور که مشاهده می‌کنید، پایه همچنین به دقت دوربین تفنگ، عملکرد دوربرد، تسکین مناسب چشم، دسترسی به گلنگدن، حفظ نقطه‌ی صفر و دیگر موارد کمک می‌کند.

گرچه پایه جز کوچکی است، اما انتخاب پایه‌ی مناسب اصلا کار کوچک و ساده‌ای نیست.

انتخاب شما در خرید پایه می‌تواند نقطه ضعف کارتان باشد یا نقطه‌ قوتی در برپایی دوربین تفنگتان.

مسابقات انجمن ملی سلاح NRA در سال ۱۹۰۷ (کمپ پری)

اولین سال حضور در کمپ پری: مسابقات ملی سال ۱۹۰۷

نوشته پرسنل انجمن ملی سلاح NRA – پنج‌شنبه، ۱۹ نوامبر ۲۰۲۰

«در سال ۱۹۰۷،مسابقات ملی که حالا بسیار گسترده‌تر شده بود، به میدان تیراندازی بسیار بزرگی در کمپ پری منتقل شد.»

جیمز دِرِین[James Drain]،سلاح و انسان،اوت ۱۹۱۱

مدتی کوتاه قبل از اینکه مسابقات ملی (که در ابتدا با عنوان تیراندازی ملی در برنامه مسابقات از آن یاد شده بود) در زمین‌های تیراندازی تازه‌تأسیس ایالات اوهایو شروع شود، این میدان به یاد ناخدا الیور هازارد پِری[Oliver Hazard Perry]،قهرمان جنگ دریاچه ایری، کمپ پری نامیده شد. (درست سال بعد هم مجلس ایالتی به‌صورت رسمی از او قدردانی کرد.)

Oliver Hazard Perry

در روز ۱۹ اوت ۱۹۰۷ و با شروع مسابقات انجمن ملی سلاح و انجمن ایالتی سلاح اوهایو، دوره‌ای تازه در تاریخ مسابقات ملی آغاز شد. در ساعت ۹:۱۰ صبح، سرجوخه اِل. بی. جَرِت[L.B. Jarrett] از ایندیانا اولین تیر این مسابقات را شلیک کرد. مسابقه جام لیچ[The Leach Cup]، با حضور ۳۲۷ شرکت‌کننده، اولین مسابقه انفرادی‌ای بود که برگزار شد. سروان جِی. سی. سِمون[J.C. Semon] از اوهایو، قهرمان سال گذشته مسابقات ویمبلدون، موفق شد قهرمان این مسابقات هم بشود. باوجوداینکه شرایط در روز اول برگزاری مسابقات عالی بود، در روز دوم و فقط در عرض چند ساعت با ۱۵ درجه کاهش دما و هوای بارانی و وزش باد، این شرایط به‌سرعت رو به وخامت گذاشت؛ همین مسئله باعث شد تا کمپ پری به‌عنوان محیطی غیرقابل‌پیش‌بینی و چالش‌برانگیز از لحاظ آب‌وهوایی شهرت پیدا کند.

خوشبختانه امون کریچفیلد[Ammon Critchfield] با دوراندیشی، تخته‌های چوبی را در سراسر این میدانِ عاری از چمن قرار داده بود تا شرکت‌کنندگان بتوانند به کمک آنها با شرایط باتلاقی زمین (حاصل باران‌های اطراف دریاچه ایری) مقابله کنند.

کمپ پری در زمان برگزاری اولین دوره مسابقات ملی از نظر ظاهری ، شرایطی ابتدایی ولی کارراه‌انداز داشت. با توجه به اینکه کریچفیلد توانسته بود در زمان کمی به وعده‌اش برای برگزاری مسابقات سال ۱۹۰۷ عمل بکند، تماشاچی‌ها از مشکلات جاده‌ها و خطوط آتش چشم‌پوشی کردند. آنها دلایل خوبی برای نادیده‌گرفتن برخی از قسمت‌های توسعه‌نیافته داشتند، زیرا مشخص بود که این مسابقات هنوز به شرایط ایده آل نرسیده و ارزش آن را دارد تا برایش صبر کرد. ایستگاه کمپ پری از طریق خط راه‌آهن شهر لاکارن[LaCarne]، واقع در بخش سانداسکی[Sandusky] که جزئی از خط آهن لِیک شور[Lake Shore] و جنوب میشیگان است، قابل‌دسترس بود. شرکت‌کنندگان در این مسابقات، توانستند از قیمت ویژه بلیت به مبلغ دو سنت برای هر مایل استفاده کنند، هرچند که بنا به اطلاعات آمده در برنامه مسابقات و به دلیل «منازعه بین قانون‌گذاران ایالتی و مسئولان خطوط آهن بر سر نرخ کاهش‌یافته» این پیشنهاد با بی‌رغبتی مسئولین راه‌آهن ارائه شد.

اگر با وجود این تخفیف، بازهم قادر به تأمین مخارج شرکت در این مسابقات نبودید، راه دیگر این بود که در پورت کلینتون از قطار پیاده شده و پنج مایل آخر را با گاری‌هایی که به کمک اسب کشیده می‌شدند، سفر کنید. بعد از اینکه شرکت‌کنندگان به هر طریقی خود را به کمپ پری رساندند، ساختمان تازه‌تأسیس باشگاه اولین چیزی بود که با آن برخورد می‌کردند؛ ساختمانی که روزنامه سانداسکی رجیستر [Sandusky Register]در ماه اوت آن را «مجهز به‌تمامی وسایل راحتی مدرن، لامپ‌های الکتریکی و آب» توصیف کرد. علاوه بر این، صدها چادر برزنتی هم برپا شد تا به‌عنوان دستشویی و حمام در اختیار تیراندازان باشد. یک‌خانه روستایی با ایوانی بزرگ هم به‌عنوان محل استقرار اولین تیم اداره‌کننده این مسابقات انتخاب شد؛ انتخابی که گویای تضادهای بین این ساختمان و ماهیت تیم مستقر در آن از لحاظ ساختاری بود.

تام کِلِرز[Tom Keller] از شرکت پیترز کارتریج[Peters Cartridge Co.] با گاری خود، راه بهتری برای جابه‌جایی پیش روی تیراندازان قرار ‌داد.

کمپانی پیترز کارتریج شرکتی در Kings Mills ، اوهایو بود که در زمینه تولید باروت و مهمات تخصص داشت . بناهای تاریخی آن ، در سال ۱۹۱۶ در جاده ۱۴۱۵ گراندین ساخته شد ، در ۱۰ اکتبر ۱۹۸۵ به ثبت ملی اماکن تاریخی اضافه شد. 

میدان تیراندازی با مساحت ۴۰۰ هکتار شامل ۱۶۰ هدف برای شلیک از فاصله هزار یاردی و همین‌طور مسابقات تیمی می‌شد. برای شلیک با رولور (هفت‌تیر) هم ۵ هدف در فواصل۵۰،۲۵،۱۵, و ۷۵ یاردی قرار داده شد. موقعیت مرکزی از نظر جغرافیایی، همواری یک‌دست زمین، نقشه ایده آل میدان تیراندازی به سمت شمال و تیرگیرهای ساخته شده با بتن مسلح، همگی جذابیت کمپ پری به‌عنوان محل برگزاری مسابقات ملی را زیادتر می‌کردند.

باوجوداینکه نمایندگان شرکت‌های اسلحه‌سازی و وسایل شکار، پیش‌تر از مسابقات برگزار شده در شهرهای کریدمور[Creedmoor] و سی گریت[Sea Girt] بازدید کرده بودند، این کمپ پری بود که به علت فضای روستایی به همراه چادرهای پذیرایی توانست جمعیت و توجه بی‌سابقه‌ای را به خود جلب کند. این مسئله باعث به‌وجودآمدن ردیفی از چادرها شد که از زمان افتتاح این مسابقات به بعد، میزبان این نمایندگان بوده و به نام «Commercial Row» معروف شد.

سروان کِی.کِی.وی. کیسی[K.K.V. Casey] از ایالت دِلاوِر اولین جام ویمبلدون که در اوهایو برگزار شد را از آن خود کرد. گروهبان دبلیو. اِی بِرگ[W.A. Berg] از ایالت واشنگتن هم مسابقه President’s را برد تا اولین قهرمان این مسابقه از غرب آمریکا باشد. بر اساس مقررات جدید، قهرمان نظامی ایالات متحده اکنون برنده کل مسابقه NRA President’s و مسابقه ملی تفنگ بود. یک افسر جوان نیروی دریایی به نام هارولد تراویس اسمیت[Harold Travis Smith] برنده این جایزه شد. (رئیس‌جمهور روزولت هم نامه‌های تبریک به برگ و اسمیت ارسال کرد.)

سروان K.K.V. Casey

K.K.V. کیسی (مرکز پایین) با تیم المپیک ۱۹۰۸ ایالات متحده

اسمیت ۲۳ ساله تنها افسر آکادمی نیروی دریایی نبود که در این مراسم افتتاحیه خوش درخشید؛ هم‌تیمی او، ویلیس لی جونیور[Willis Lee, Jr.] ۱۹ ساله که یک تیرانداز تازه‌کار بود توانست هر دوی مسابقات تپانچه و تفنگ انفرادی ملی را برنده شود. در تاریخ مسابقات ملی، او تنها فردی است (آن هم در یک روز) که توانسته به این افتخار دست پیدا کند. در مسابقه ملی تیمی، تیم آکادمی نیروی دریایی توانست به مقام تحسین‌برانگیز ششم در میان ۴۸ تیم دست پیدا کند. تیم نیروی دریایی هم توانست عنوان تیمی را با سه امتیاز اختلاف به نسبت تیم ایالت ماساچوست به دست آورد. مدیر اجرایی مسابقات ملی، سرهنگ دوم رابرت کِی. اوانس[Robert K. Evans] بود که دوره طولانی‌مدت او در این سمت از این تاریخ شروع شد. سرتیپ جان اسپیکس[Gen. John Speaks] هم مسئول نظارت بر مسابقات انجمن ملی سلاح بود.

 هنگام افتتاح کمپ پری، تفنگ کراگ – یورگنسن[Krag-Jorgensen] همچنان سلطان میدان‌های تیر بود. تا سال ۱۹۰۸ هنوز به‌اندازه کافی از تفنگ‌های مدل ۱۹۰۳ برای استفاده در مسابقات ملی تولید نشده نبود. نکته‌ای که در این عکس از کمپ پری در سال ۱۹۰۷ جالب‌توجه است، استفاده تیرانداز در پیش‌زمینه از یک میکرومتر نشانه یاب پوپ[Pope] است که به شکاف درجه متحرک متصل است. میکرومترهای پوپ، برخلاف مدل‌های مشابه شرکت‌های دیگر، بعد از شلیک در جای خود ثابت باقی می‌ماندند. 

نمونه اولیه تفنگ نروژی Krag–Jørgensen ساخت ۱۸۹۲

پارالاکس دوربین تفنگ

گفتگوی Evelyn و Stephen پیرامون کوتینگ عدسی

Evelyn: استیون ، هیچ شناختی از پارالاکس داری؟ باید دوربین بی پارالاکس را انتخاب کنم یا دوربینی با پارالاکس قابل تنظیم؟

Stephen: اوه چه سؤال خوبی. اول به سراغ معنی پارالاکس می‌رویم.

Evelyn: بسیار خوب، دقیقاً همین را می‌خواهم بدانم.

Stephen: در ویکی‌پدیا، پارالاکس به معنی جابه‌جایی یا فاصله موقعیت ظاهری شی است که در طول دو خط نور متفاوت دیده می‌شود. پارالاکس ناشی از تغییر زاویه دید در اثر حرکت مشاهده‌کننده، مشاهده شونده یا هر دو است. کاملاً در عکس زیر مشخص است که از زاویه دید A، شی روی پس‌زمینه آبی قرار دارد؛ از زاویه دید B، شی روی پس‌زمینه قرمز است. پارالاکس همین است.

Evelyn: از نظرم کمی پیچیده است، هنوز کامل نفهمیدم.

Stephen: عکس زیر را به عنوان مثال ساده در نظر بگیر تا راحت متوجه شوی. شی A و B روی صفحات متفاوتی هستند. از زاویه مستقیم، شی A و B روی‌هم منطبق می‌شوند، ولی وقتی زاویه دیدمان را کمی به چپ تغییر دهیم، موقعیت نسبی A و B عوض می‌شوند و دیگر روی‌هم منطبق نیستند.

Evelyn: بله، واضح است!

Stephen: ولی اگر مثل عکس بعدی تقریباً روی یک صفحه یا حتی منطبق بر هم باشند، هرچقدر هم سر و چشمانمان را تکان دهیم، موقعیت نسبی شی A و شی B روی‌هم منطبق می‌مانند.

Evelyn: وای، فهمیدم! ساده و واضح است. ولی پارالاکس دوربین هم همین‌طور است؟

Stephen: بله، در دوربین، شی A و B مثال قبل تبدیل به رتیکل (بعلاوه دوربین) و تصویر می‌شوند. وقتی تصویر و رتیکل تقریباً روی یک صفحه باشند، تقریباً هیچ پارالاکسی نیست. در حالت برعکس، پارالاکس دیده می‌شود.

Evelyn: پارالاکس چطور بر تیراندازی تأثیر می‌گذارد؟

Stephen: در کنار مثالی که زدم، وقتی تصویر و رتیکل روی یک صفحه نباشند، تصویر تار می‌شود و با حرکت چشم یا سر، نقطه نشانه روی شده جابه‌جا خواهد شد. نشانه ما دقیق نخواهد بود. اگر رتیکل و تصویر روی یک صفحه باشند، هرچقدر هم که چشمانت را تکان دهی، نقطه تیررس ثابت خواهد بود.

Evelyn: خیلی مهم است.

Stephen: بله، برای اطمینان از دقت، باید پارالاکس را قبل از تیراندازی و بعد از تغییر مسافت تیراندازی تنظیم کنید.

Evelyn: چطور باید پارالاکس را تنظیم کرد؟

Stephen: از لحاظ نظری، باید تصویر و رتیکل را روی یک صفحه قرار دهیم تا پارالاکس آزاد باشد. در عکس ۵، سمت چپی دوربین با تنظیم AO (تنظیم پارالاکس جلو) است. عکس وسطی، دوربین با تنظیم جانبی است. هر دو عملاً پارالاکس را از بین می‌برند.

Evelyn: آخری چطور؟ تنظیم AO یا تنظیم کانون جانبی ندارد.

Stephen: این دوربین با پارالاکس ثابت است. پارالاکس این نوع دوربین‌ها معمولاً در ۵۰ یا ۱۰۰ یاردی آزاد است. بیشتر آنها دوربین‌هایی با بزرگ‌نمایی کم هستند که برای تیراندازی عمومی به کار می‌روند. معمولاً هرچقدر بزرگ‌نمایی بیشتر باشد، احتمالاً پارالاکس بیشتر خواهد بود.

Evelyn: در چه شرایطی باید دوربینی با تنظیم پارالاکس داشته باشیم؟

Stephen: به عبارت کلی، برای تیراندازی دقیق و رقابت جدی به دوربین خوبی با قابلیت تنظیم پارالاکس نیاز داریم.

Evelyn: فهمیدم. بر اساس اطلاعات امروزی، دوربینی را انتخاب خواهم کرد. ممنونم!

Stephen: خواهش می‌کنم.

چرا ما به کوتینگ عدسی دوربین‌ها نیاز داریم؟

گفتگوی Evelyn و Stephen پیرامون کوتینگ عدسی

Evelyn : استفان، فرصت داری در مورد کوتینگ لنزها صحبت کنیم؟

Stephen: البته، مورد نامفهومی هست؟

Evelyn : من کاملا فهمیدم که کوتینگ باعث افزایش روشنایی تصویر می‌شود، ولی نمی‌دانم چرا و چطور.

Stephen: ببین Evelyn ، کوتینگ اصلا موضوع پیچیده‌ای نیست. در ویکی‌پدیا، پوشش نوری به یک یا چند لایه‌ ماده‌ی نازک روی اجزای نوری مثل لنز یا آینه گفته ‌می‌شود که مسیر بازتاب یا عبور نور را تغییر می‌دهد.

Evelyn : کوتینگ چگونه مسیر عبور یا بازتاب نور را تغییر می‌دهد؟

Stephen: می‌دانیم که عدسی چشمی، عدسی شیئی و عدسی داخلی دوربین همگی از دی‌اکسید سیلیکون ساخته شده‌اند، که همان شیشه است.

با ورود نور به دوربین، مقداری از آن از شیشه عبور می‌کند و مقداری دیگر توسط شیشه منعکس می‌شود. 

Evelyn : که اینطور. پس رد شدن نور بیشتر از شیشه یعنی عبور بهتر نور؟

Stephen: بله، برای کاهش بازتاب و عبور نور بیشتر از کوتینگ استفاده می‌کنیم. می‌دانی کوتینگ چقدر در کاهش تلفات نور تاثیر دارد؟

Evelyn : نظر خاصی ندارم.

مقاله کوتینگ عدسی

Stephen: بدون کوتینگ در هر طرف شیشه حدود ۴ تا ۶ درصد تلفات در عبور نور وجود دارد، که برای یک دوربین پیشرفته با قابلیت ساید فوکوس با ۱۴-۱۳ لنز تلفاتی حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد می‌شود.

Evelyn : عدد خیلی بزرگی است.

Stephen: بله قطعا. با توجه به لایه‌ها، انواع مختلف کوتینگ‌ وجود دارد.

• پوشش‌دار(Coated): حداقل یک طرف تمام لنزها دارای یک لایه کوتینگ است.
• پوشش کامل (Fully coated): تمام سطوح لنزها دارای حداقل یک لایه کوتینگ است.
• پوشش چندلایه (Muti-coated): چندین لایه کوتینگ روی حداقل یک طرف لنزها اعمال می‌شود.
• پوشش کامل چندلایه (Fully muti-coated): چندین لایه کوتینگ روی تمامی سطوح همه‌ی لنزها اعمال می‌شود.

Evelyn : عملکرد لنزهای پوشش‌دار چند لایه بهتر از لنزهای تک لایه است؟

Stephen: جواب مثبت است. به طور کلی هر چه تعداد لایه‌ها بیشتر باشد، بازتاب نور کمتر می‌شود. در صورت وجود طول موج‌های مختلف نور، لایه‌های بیشتر روی طول موج‌های بیشتری تاثیر دارند. کوتینگ یک لایه می‌تواند تلفات در عبور نور را به ۲ درصد برساند، ولی با کوتینگ چند لایه حتی می‌توان تلفات را به ۰.۱ درصد رساند.

Evelyn : فوق‌العادست!

Stephen: به همین دلیل میزان عبور نور در بعضی از دوربین‌های با کیفیت حتی به بیش از ۹۵ درصد هم می‌رسد! کوتینگ با کاهش انعکاس نور باعث عبور بهتر نور می‌شود و می‌توانیم تصاویر را واضح‌تر ببینیم. در نور شدید، کوتینگ درخشندگی را کم می‌کند و تصویر شفاف‌تر می‌شود. در تصویر۲ به وضوح می‌توانیم فرق لنز پوشش‌دار و بدون پوشش را ببینیم.

Evelyn : تفاوتشان به وضوح پیداست.

Stephen: به علاوه، برای داشتن لایه‌های بیشتر زمان اجرای کوتینگ طولانی‌تر می‌‌شود. ایجاد لایه‌های بیشتر زمان بیشتری هم می‌گیرد و هزینه و امکانات فنی بیشتری نیاز دارد. البته کوتینگ فقط در عبور نور موثر است. رزولوشن، وضوح و سایر فاکتورهای موثر در کیفیت تصویر به سیستم نوری، جنس لنز، کیفیت شیشه و دقت ساخت بستگی دارد.

Evelyn : منطقی است.

Stephen: علاوه بر بهبود تصویر، کوتینگ از لنز هم محافظت می‌کند. حین استفاده از دوربین، لنز در تماس با هوا یا سایر اجسام خارجی فرسوده می‌شود. کوتینگ با ایجاد تاخیر در روند فرسایش باعث افزایش طول عمر لنز می‌شود.

Evelyn : چه جالب!

Stephen: توسعه‌ی تکنولوژی باعث بوجود آمدن انواع مختلف کوتینگ شده است، مثل پوشش مقاومت سایشی که مخصوصا برای محافظت از لنز طراحی شده است.

Evelyn : انواع دیگری هم دارد؟

Stephen: رایج‌ترینش همان است که در بالا اشاره کردم که کار اصلی آن کاهش بازتاب نور است و اسم آن پوشش ضد انعکاس است.

همینطور پوشش آبگریز که در برابر آب و مه مقاوم است. 

Evelyn : متوجه شدم. می‌توانی بگویی چطور کوتینگ روی لنز اعمال می‌شود؟

Stephen: البته. در مورد کوتینگ می‌شود مدت‌ها صحبت کرد.

Evelyn : مرسی!

(ادامه دارد…)

چگالی سطح (Sectional Density )

چگالی سطح (Sectional Density ) بخش مهمی از بالستیک، به ویژه برای شکارچیان است. در این مقاله چگالی سطح و دلیل اهمیت آن را شرح خواهیم داد.

گرچه «چگالی سطح»  [۱](SD)پیچیده به نظر می‌رسد و نسبت به ظرفیت ذهن افراد شامل محاسبات بیشتری می‌شود، اما بیانگر مفهومی بسیار ساده است. چگالی سطح، میزان عمق نفوذ گلوله در یک عدد واحد را نشان می‌دهد.

چگالی سطح چیست؟

چگالی سطح، جرم گلوله تقسیم بر سطح مقطع می‌باشد. اگر دو گلوله جرم یکسانی داشته باشد اما یکی از آن‌ها از نظر فیزیکی از دیگری کوچگترباشد‌، احتمالاً تراکم مقطعی آن بیشتر خواهد بود. چگالی سطح نقش عمده‌ای در نفوذ گلوله به هدف ایفا می‌کند. چگالی سطح و ضریب بالستیک تا حدودی به یکدیگر مرتبط هستند. درحالی‌که، تراکم مقطعی به اهداف مربوط می‌شود، ضریب بالستیک به میزان خط سیر گلوله در هوا به سمت هدف مرتبط است.

فرمول چگالی سطح

بطورکلی، چگالی سطح گلوله توسط دو عامل تعیین می شود: وزن و قطر.

می‌توانید آن را با فرمول ساده‌ی زیر محاسبه کنید:

چگالی سطح: (قطر به اینچ)×(قطر به اینچ)×۷۰۰۰/ (وزن به واحد گرین)

چگالی سطح نشان می‌دهد که تا چه اندازه وزن یک جسم برای غلبه بر مقاومت در برابر چیزی که مورد اصابت قرار دارد، توزیع می‌شود. تصور کنید که شما دارای دو دارت چمنی مخروطی شکل با وزن‌های یکسان هستید. طول یکی سه اینچ و به شکل یک چتر باز است. طول دیگری دوازده اینچ است و همچون سرنیزه، تیز است. شما هر دو را از زاویه‌ی دید نرمال پرتاب می‌کنید. به نظر شما کدام دارت چمنی عمیق‌تر در زمین فرو می‌رود؟

در حالی که هر دو نوع Swift A-Frames (چپ) و Sciroccos دارای وزن ، کالیبر و SD یکسان هستند ، لزوماً به دلیل تفاوت در سختی ، ضخامت ژاکت ، و غیره به یک اندازه نفوذ نخواهند کرد. Sciroccos با کارآیی آیرودینامیکی بیشتر انرژی بیشتری را در همه مسافت ها در خود حفظ می کند . آنها همچنین ممکن است به دلیل فرسایش سرب جرم بیشتری از دست بدهند .

هنگامی که گلوله‌های یک کالیبر را در نظر می‌گیرید، تنها، وزن‌شان است که چگالی سطح متفاوتی به آن‌ها می‌دهد. به عنوان نمونه، عمده فروش ما، فشنگ ۵.۵۶ میلیمتری ناتو(NATO)[۲] است که اغلب با گلوله‌ی ۵۵، ۶۲ و ۷۷ گرین موجود است. بنابراین، چگالی سطح آن به شرح زیر است:

چرا چگالی سطح اهمیت دارد؟

با تاکیید مجدد، چگالی سطح گلوله نشان می‌دهد که تا چه اندازه گلوله می‌تواند به هدف خود نفوذ کند. چگالی سطح گلوله در هنگام شکار بیشترین اهمیت را دارد. هرچه حیوانی که به آن شلیک می‌کنید جثه‌ی بزرگتری داشته باشد، چگالی سطح گلوله‌ بایستی بالاتر باشد تا به عمق محل قرارگیری اندام‌های حیاتی نفوذ کند.

حداقل چگالی سطح برای شکار

این مقادیر تقریبی هستند. ممکن است بسته به اندازه‌ی شکاری که مد نظرتان است، مقادیر متفاوتی را ترجیح دهید.

مزیت دیگر کالیبر بزرگتر این است که سوراخ وسیع‌تری را ایجاد می‌کند. دو گلوله با چگالی سطح یکسان، می‌توانند به لحاظ تئوری و بطور قابل توجهی در وزن و قطر متفاوت باشند، با این حال، گلوله‌ی بزرگتر ضعیف‌تر بوده و احتمال عبور آن از هدف کمتر است، در نتیجه، سبب اتلاف انرژی می‌شود.

جدول زیر فشنگ‌هایی را با قطر گلوله، وزن و چگالی سطح آن‌ها ارائه می‌دهد. مشاهده می‌کنید که با داشتن جرم بیشتر به نسبت قطر، گلوله‌ها برای شکارهای بزرگتر مناسب هستند. (به خاطر داشته باشید که بیشتر شلیک‌های موجود، گلوله‌هایی در وزن‌ها و چگالی سطح گوناگون هستند).

چگالی سطح متداول در کالیبرها

[۱] Sectional Density

[۲] North Atlantic Treaty Organization

تکامل شیوه تیراندازی

قبل از دانستن در مورد گلوله‌های امروزی، مفید است تا در مورد آنچه پیش از آن بوده بدانیم. شیوه تکامل اسلحه‌های گرم در طول قرن‌ها تاثیر مستقیمی بر تکامل مهمات داشته است.

تغییرات در گلوله و پرتابه‌ها در طول قرن‌ها و به آرامی انجام گرفت و بالطبع شیوه و فرآیند شلیک هم خیلی آرام تکامل یافت. در آغاز اسلحه‌ها برای کارکرد نیازمند سه جزء اساسی بودند: پرتابه، پودر باروت و خرج منفجره. این اجزا در طول صدها سال و به آرامی دچار تغییر شدند.

تفنگ فتیله‌ای

اولین پیشرفت در شیوه شلیک تفنگ در نتیجه یافتن راهی برای یکپارچه‌‌سازی خرج درون سلاح بوجود آمد. به منظور انجام این کار، تفنگ‌های فتیله‌ای اولیه دارای یک تکه فلزی بشقابی شکل در انتهای لول تفنگ بودند که فلش پان (مخزن یا سینی پودر) نام داشت. فلش پان یک روزنه کوچک داشت که آن را به قسمت انتهای لوله و به محل نگهداری پودر متصل می‌کرد. مقدار کمی از پودر باروت داخل فلش پان قرار می‌گرفت و در زمان آتش زدن باقیمانده پودر را مشتعل می کرد که در نتیجه باعث پرتاب گلول از تفنگ می‌شد.

به جهت بهبود دقت و تسریع فرآیند شلیک، مرحله اشتعال پودر در فلش پان با اختراع تفنگ فتیله‌ای جدید آسان‌تر و ساده‌تر شد. این نوع تفنگ دارای «مکانیزم» اولیه‌ای بود که فرآیند شلیک را در اسلحه‌های دستی تسریع می‌کرد. با استفاده از این نوع تفنگ، دیگر تیرانداز نیازی به نزدیک کردن کبریت روشن به فلش پان برای اشتعال پودر نداشت و مکانیزم جدید این کار را خودبخود انجام می‌داد. این پیشرفت باعث آزاد شدن هر دو دست برای ثابت نگهداشتن اسلحه شد و از همه مهم‌تر به تیرانداز اجازه داد با هر دو چشم روی هدف تمرکز کند.

تفنگ فتیله‌ای در اوایل قرن ۱۵ معرفی شد و دارای یک گیره فلزی خمیده و ماری شکل (به شکل حرف S) همراستا با بدنه اسلحه با عنوان «flash pan» بود. مارپیچ قادر بود یک کبریت در حال سوختن را نگهداری و زمانی که اهرم کشید میشد، کبریت را پایین و به داخل فلش پان بکشد تا پودر را مشتعل سازد. با پیشرفت طراحی، فنر به flash pan اضافه شد و آن را عقب می‌کشید و بجای آن از ماشه استفاده شد تا فنر را رها سازد و کبریت را مستقیم داخل فلش پان بفرستد.

تفنگ چخماقی (Flintlock)

تقریبا ۲۰۰ سال طول کشید تا تفنگ فتیله‌ای پیشرفت کند. اولین تفنگ چخماقی واقعی توسط یک فرانسوی به نام مارین لو برجیس ساخته شد که آن را برای لویی هشتم طراحی کرده بود. تفنگ‌های چخماقی، تپانچه و تفنگ‌های لوله بلند جزء سلاح‌های اصلی ارتش آمریکا و انگلیس بین سال‌های ۱۶۶۰ تا ۱۸۴۰ بودند.

تفنگ چخماقی با توسعه تفنگ فتیله‌ای به شیوه‌های مختلف ساخته شد. اول از همه دیگر روشن کردن شعله لازم نبود و جای آن را یک جرقه ساده گرفت. جرقه توسط مارپیچ ایجاد می‌شد که دارای یک سنگ آتش زنه یا چخماق بود. فلش پان با یک مخزن کوچکتر یعنی پرایمینگ پان یا «پان اولیه یا چاشنی» جایگزین شد که مقدار کمتری از پودر باروت را نگه می‌داشت. پان اولیه مانند فلش پان از طریق یک روزنه به بدنه انتهایی متصل بود که باقیمانده پودر در آن قرار داشت. یک تکه فولای کوچک با نام فریزن در بالای پان چاشنی نصب شد؛ با چکاندن ماشه، چخماق با ضربه به سطح فولادی جرقه ایجاد می‌کرد که باعث اشتعال پودر در انتهای بدنه می‌گشت.

چاشنی ضربتی  (The Percussion Cap)

باز هم ۲۰۰ سال طول کشید تا جهشی در فن‌آوری باعث پیشرفت در شیوه شلیک در اسلحه‌ها شد. قدم بعدی در تکامل شیوه شلیک توسعه «چاشنی ضربه یا ضربتی» بود. کلاهک ضربتی در حول سال ۱۸۳۰ و به دنبال کشف فولمینات ، ترکیب شیمیایی و قابل انفجار حساس به اصطکاک، توسعه داده شد. بخاطر حساسیت بالا به اصطکاک، ترکیبات فولمینات مانند جیوه و پتاسیم با کوچکترین ضربه منفجر می‌شود. از این رو طراحی قطعه فولادی به همراه سنگ آتش‌زنه در تفنگ‌های چخماقی جای خود را به ترکیب شیمیایی حساسی داد که از شیوه قبلی قابل اعتمادتر بود.

چاشنی

کلاهک‌های ضربتی در واقع سیلندرهای مسی یا برنجی بودند که یک سر آنها باز بود و سر دیگر با ترکیبات فولمینات پر می‌شد. سیستم مارپیچ در تفنگ‌های فتیله‌ای و چخماقی دوباره دستخوش تغییر شد و بصورت چکشی در آمد. پان اولیه یا چاشنی برداشته شد و با کمی تغییر بصورت نوکی برجسته در انتهای بدنه یعنی محل اتصال کلاهک ضربتی تعبیه شد. انتهای برجسته دارای یک روزنه کوچک برای ورود جرقه به کلاهک ضربتی به منظور اشتعال پودر در لوله بود. مکانیزم چکشی با عقب کشیدن، تفنگ را آماده شلیک می‌کرد؛ سپس با چکاندن ماشه، چکش با جهش به جلو و ضربه به کلاهک ضربتی باعث ایجاد جرقه در خرج منفجره می‌شد.

کلاهک‌های ضربتی تنها برای ۵۰ سال رایج‌ترین مکانیزم شلیک بود. از این مکانیزم در ارتش‌های کل دنیا استفاده شد و در مقایسه با طراحی چخماقی در آب و هوای خیس و مرطوب قابل اعتمادتر بود. در حالی که از این مکانیزم برای مدت کوتاهی استفاده شد، با این وجود کلاهک ضربتی شتاب‌دهنده اصلی برای دستیابی به بالاترین پیشرفت در فن‌آوری مهمات یعنی «فشنگ مستقل و کامل» بود.

تاریخچه تفنگ برنو (vz. 24)

تفنگ برنو چیست؟

تفنگ برنو که به VZ. 24  معروف است، مدت کمی پس از جنگ جهانی اول توسط کشور چکسلواکی سابق یا جمهوری چک امروزی ساخته شد. VZ به معنای کلمه “مدل” در زبان چکی بوده و عدد ۲۴ به منظور سال ساخت و طراحی آن یعنی سال ۱۹۲۴ است. تفنگ برنو که تا سال ۱۹۴۲ در جمهوری چک تولید می‌شد، دارای ۴.۲ کیلوگرم معادل ۹.۳ پوند وزن و ۱۱۰۰ میلی‌متر معادل ۴۳ اینچ طول است. ۵۹۰ میلی‌متر یا به عبارتی ۲۳ اینچ از طول این تفنگ را لوله برنو تشکیل داده است. درجه بندی مگسک تفنگ برنو از ۵۰ متر تا ۲۰۰۰ متر متغیر است. فشنگ‌های مورد استفاده برای تفنگ برنو دارای ابعاد ۹۲.۷*۵۷ میلی‌متر می‌باشند.

یکی دیگر از ویژگی‌های تفنگ برنو، داشتن سرنیزه ۳۰۰ میلی‌متری است. بدنه این تفنگ که شامل قنداق و روکش می‌شود، از چوب گردو تهیه شده که باعث افزایش دوام تفنگ برنو شده است. یکی از تفنگ‌های معروفی که بسیار شبیه به تفنگ برنو است، تفنگ آلمانی موزر ۹۸ است. برد اسلحه برنو یا VZ.24، حدود ۳۰۰۰ متر بوده و ۸۳۰ متر در ثانیه، میزان سرعت خارج شدن فشنگ از دهانه تفنگ است. کشورهای زیادی از تفنگ VZ. 24 استفاده کرده‌اند که لیست زیر نمونه‌ای از این کشورها می‌باشد.

• جمهوری چک – برزیل – چین – کلمبیا – ایران – اسرائیل – اندونزی – مالزی – کره – ترکیه – مکزیک

تاریخچه تفنگ برنو

همانطور که بالاتر به آن اشاره کردیم، تفنگ برنو از سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۴۲ توسط کشور چک  طراحی و ساخته شده است. در همین حین بیش از ۱۰۰ هزار تفنگ برنو به سایر کشورها توسط جمهوری چک سابق صادر شده است. به طور مثال، در زمانی که اسپانیا دچار جنگ داخلی شده بود، حدود ۴۰ هزار تفنگ برای نیرو‌های جمهوری خواه این کشور فرستاده شده است. یکی دیگر از مشتریان این اسلحه کشور چین بوده که حدود ۲۰۰ هزار اسلحه برای استفاده در جنگ جهانی دوم توسط این کشور خریداری شده است. از تفنگ برنو در جنگ‌ها مختلفی از قبیل جنگ چاکو، جنگ اکوادور-پرو، جنگ داخلی اسپانیا، جنگ دوم چین و ژاپن، جنگ جهانی دوم، جنگ داخلی چین و … استفاده شده است.

جنگ چاکو

یکی از جنگ‌های تمام عیاری که در تاریخچه تفنگ برنو ثبت شده، جنگ چاکو است. جنگ چاکو، جنگی بود که در سال ۱۹۳۲  بین کشورهای بولیوی و پاراگوئه رخ داد و تا سال ۱۹۳۵ نیز ادامه داشت. علت اصلی وجود این جنگ اختلافی بود که بر اثر پیدا شدن نفت در منطقه‌ای در شمال گرن چاکو واقع در آمریکای شمالی، ایجاد شد. یکی از اصلی‌ترین سلاح‌هایی که در جنگ چاکو مورد استفاده قرار گرفت، تفنگ برنو بوده که کشور بولیوی در مقابل پاراگوئه از آن استفاده کرد. بولیوی حدود ۱۰۱ هزار تفنگ VZ. 24 را از چک خریداری کرد. در حین جنگ، کشور پاراگوئه بسیاری از این تفنگ‌ها را به غنیمت گرفت و علیه کشور بولیوی آن‌ها را مورد استفاده قرار داد.

جنگ جهانی دوم

جنگ جهانی دوم از سری جنگ‌هایی بود که کشورهای زیادی را از جمله ایران درگیر کرد. در این جنگ حدود ۱۰۰ میلیون نفر جان باختند که تقریبا نیمی از آن‌ها شهروندان عادی بودند. به همین علت این نبرد به نام مرگبارترین نبرد تاریخ بشریت نامیده شد. زمان رخ داد این جنگ بین سال‌های ۱۹۳۵ تا ۱۹۴۵ میلادی بوده است. بعضی از افراد معتقدند که در اصل این جنگ در سال ۱۹۳۹ با حمله نازی‌ها به جمهوری لهستان رخ داده است و پس از آن کشورهای فرانسه و بریتانیا نیز به آلمان اعلام جنگ کردند. در همین حین آلمان‌ها، چکسلواکی را اشغال کرده و تعداد زیادی از تفنگ‌های برنو را تصاحب کردند. پس از اشغال این کشور توسط آلمان‌ها تمامی کارخانه‌ها نیز به دست آن‌ها افتاد. بیشترین استفاده از تفنگ برنو در جنگ جهانی دوم، توسط دو کشور رومانی و آلمان بوده است.

یکی از ویژگی‌های تفنگ برنو قدرت بالای آن است. سربازانی که در جنگ از این تفنگ استفاده می‌کردند، قابلیت آن را داشتند تا از فاصله ۱۵۰۰ متری دشمنی را هدف بگیرند و با یک شلیک او را نابود کنند. در همین جنگ، سربازان برای آنکه بتوانند راحت‌تر دشمنان را نابود کنند، دوربینی را بر روی آن نصب کردند و این تفنگ را به یکی از بهترین تفنگ‌های تک تیرانداز تبدیل کردند. رخ دادن این حوادث در تاریخچه تفنگ برنو سبب آن شد تا شرکت آلمانی تبار موزر، همچنان این تفنگ پر قدرت را تولید کند.

تاریخچه تفنگ برنو در ایران

ایران نیز یکی از کشورهایی بود که در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، تفنگ برنو را خریداری کرد. تعداد اسلحه‌های VZ.24 خریداری شده توسط کشور ایران در سال ۱۹۲۹، چیزی حدود ۳۰ هزار تفنگ بوده است. پس از آن، در سال ۱۹۴۰ ایران با کمک کشور چکسلواکی، آغاز به احداث کارخانه تولید اسلحه برنو با لوله‌های کوتاه‌تر کرد. در سال ۱۹۴۱ که زمان سرنگونی رضا شاه بود و درست پس از حمله روس‌ها و انگلیس‌ها به ایران، بسیاری از اسلحه‌های برنو موجود در ایران، به دست افراد شورشی افتاد. بعد از سرنگونی رضا شاه، ارتش ایران از اسلحه آمریکایی M1 به جای تفنگ برنو استفاده می‌کردند. امروزه بیشترین استفاده از تفنگ برنو در ایران توسط عشایر برای شکار و یا توسط تیراندازان حرفه‌ای برای انجام مسابقات تیراندازی است.

علت نام گذاری تفنگ برنو

علت معروفیت اسلحه VZ. 24 به برنو، به زمانی بر می‌گردد که کشور آلمان، چکسلواکی را اشغال کرد و شرکت اسلحه سازی موزر آغاز به ساخت کارخانه‌های اسلحه سازی در شهر برنو کرد. در آن زمان ایران مشغول به خرید اسلحه‌های ساخته شده در کارخانه‌های شهر برنو بود و بعد از آن، این اسلحه در ایران به نام تفنگ برنو شناخته شد.

گالری تفنگ برنو